Πηγή: www.dancenews.gr
Θα ξεκινήσω από κάποιες ερωτήσεις που μου έκαναν κάποια στιγμή ή έκανα εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου: Τι θα χαρακτήριζα ως τέχνη; Θεωρείται ο χορός τέχνη; Παράλληλα, προκύπτουν κι άλλα ερωτήματα, όπως τι ορίζεται ως χορός και ούτω καθεξής...
'Ολη αυτή η συζήτηση θα ήταν καθαρά θεωρητική, αν δεν είχε μπει ο χορός σε εκπομπές τηλεοπτικές και δεν είχαν ξεπηδήσει βιντεάκια στο You Tube με χιλιάδες ή και εκατομμύρια κλικς.
Παλιότερα, είχε "ανέβει" στο Dance News, ένα πολύ ξεχωριστό βιντεάκι με τίτλο "Η Λίμνη Των Κύκνων", όπου οι χορευτές πραγματοποιούσαν πολύ ξεχωριστές φιγούρες, οι οποίες έμοιαζαν σχεδόν πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Αναμφισβήτητα εντυπωσιακό το αποτέλεσμα με τη χορεύτρια να χορεύει πάνω στο κεφάλι του παρτενέρ της και, μάλιστα, στις πουέντ, ενώ αυτός συνεχίζει να κινείται. Επίσης εντυπωσιακά τα ακροβατικά των χορευτών-βατράχων λίγο νωρίτερα. Απλά, αναρωτιέμαι, αν δεν υπήρχαν αυτά τα εκπληκτικά ακροβατικά, το αποτέλεσμα θα διατηρούσε την ίδια γοητεία;
Συνεχίζω τη σκέψη μου, αναρωτώμενος αν μια χορογραφία γεμάτη ακροβατικές φιγούρες είναι τέχνη ή είναι απλά ένα θέαμα, όπως π.χ. στα αγαπημένα τηλεοπτικά shows "So You Think You Can Dance"; Αν και απολαμβάνω να βλέπω τέτοια χορευτικά shows, μέσα μου ξεχωρίζω ότι πρόκειται για ένα είδος χορού - θεάματος, στο οποίο ο χορογράφος προσπαθεί να μου τραβήξει την προσοχή και όχι να αποκαλύψει κάτι μέσω της κίνησης των χορευτών.
Σήμερα, οι ίδιες συζητήσεις δημιουργούν διαφορετικά στρατόπεδα. Οι ελιτιστές θεωρούν ότι υπάρχουν χορογράφοι που "ξεπουλάνε" τη δουλειά τους, προκειμένου να αρέσουν στον κόσμο και να κερδίσουν δόξα και χρήμα. Απ' την άλλη πλευρά θεωρούν ότι εκείνοι που "κρύβονται" πίσω από τη δικαιολογία ότι "κάνουν τέχνη", ουσιαστικά κρύβονται πίσω από την αδυναμία τους να κάνουν κάτι αποδεκτό από το ευρύ κοινό, λόγω έλλειψης ταλέντου. Η αλήθεια κρύβεται κάπου στη μέση, υποθέτω.
Προσωπικά θεωρώ ότι ο χορός είναι ένα πολύ ευρύ και υποκειμενικό θέμα, στο οποίο έχουν θέση και η διασκέδαση, και το θέαμα, και η τέχνη, αλλά και η λαϊκή παράδοση. Ας θυμηθούμε ότι παλιότερα ένας χορευτής πάνω στις πουέντ, ήταν από μόνος του μια επανάσταση. Οι άνθρωποι πάντοτε προσπαθούν να ξεφύγουν από τα όρια τους, κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί ως απόλυτα "εμπορικό" ή, αντίθετα, απόλυτα "καλλιτεχνικό" αποτέλεσμα. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η τέχνη ορίζεται από τελείως υποκειμενικά αισθητικά κριτήρια, τα οποία αλλάζουν από άτομο σε άτομο, από ομάδα σε ομάδα και, γενικότερα, μέσα στο χρόνο.
Μπορεί κάποιοι να επικρίνουν όσους χορεύουν και χορογραφούν σε shows, όπως το So You Think You Can Dance ή στο Dancing With The Stars, αλλά ας μην παραβλέπουμε και το γεγονός ότι χάρη σε τέτοια shows, ο κόσμος άρχισε να επισκέπτεται πάλι παραστάσεις χορού, σχολές χορού για μαθήματα και πάρτι χορού για να διασκεδάσει. Μήπως, δηλαδή, κι όλοι αυτοί που μιλάνε για τέχνη θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο να προσεγγίσουν το λαϊκό συναίσθημα, χωρίς να προδώσουν τις αισθητικές αρχές τους; Στο κάτω-κάτω, όλοι εμείς που ασχολούμαστε με το χορό, είτε πρακτικά είτε θεωρητικά, είμαστε ερωτευμένοι με την κίνηση του σώματος και προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα όρια.
Και κάπου εδώ θα κλείσω τις σκέψεις μου λέγοντας ότι "η διασκέδαση σου προσφέρει κάτι που ήδη ξέρεις, ενώ η τέχνη σου δίνει κάτι που δεν ξέρεις". Τυχαίνει ο χορός να αφορά και τα δύο, ανάλογα με το πόσο δεκτικός είσαι και τι θέλεις να πάρεις από αυτόν.
